بنام خدا

حضرت آقا سید موسی شبیری زنجانی ، از مراجع عظام تقلید و یکی از اونهایی که قراره نایب امام زمان (ع) در زمان غیبت باشه.
چه کسی او را شناخت؟!...
سه شنبــــه است و من هم که در آغاز تعطیلات سال نـو ، فارغ از درس و دانشگاه و هوایی جمکران.صبح راه میفتم  به سمت قم. بعد از اونکه روزم در منزل خاله جان طی می شه ، شب هنگام حرکت می کنم به سمت حرم مقدس خانم فاطمــه معصومه (س). نماز مغرب و عشاء ، زیارت و حرکت بــه سمت مسجد مقدس جمکران. بعد از نمـــاز تحیت مسجد و نماز مخصوص آقا دنبال یه جای مناسب می گردم تا دوباره شانس خودم رو امتحان کنم. شاید این بار بتونم شعری ، ترانه ای  و یا هر مطلب دیگـــه ای راجع به آقا بنویسم. بعد از کلی کش و قوس توی اون شلوغی یه گوشــــه دیـوار رو پیدا کـرده و شروع بـه نوشتن می کنم. اما خب بعد از چند ساعت نوشتن ، آخر سر هم ناراضی از نوشته خود بلند شده و توی حیاط چرخی می زنم. می دونم اینایی کــه نوشتم اون چیزی نیست که لایق آقـــــا باشه. به شبستان میـرم و دو ساعتی استراحت می کنم. زمان نزدیک اذان صبحه و باید دوباره به حرم خانوم برگردم. تــو حرم سریع وضو گرفته و بـه صف نماز گذاران میرم. نمــاز اول رو حضرت آقـای صلواتی اقامـه می کنند. یکی پشت بلندگو اعلام می کنه که نماز دوم صبح رو این بار حضرت آقا شبیری زنجانی اقامه خواهند کرد. از قرار رسم بر اینه که نماز صبح حرم توسط چند نفر در زمانهـای متوالی اقامه بشه. اونی کـه بیشتر من رو متوجه خودش کرده حضور جنـاب زنجانی برای نماز جماعته. من کـه تا امروزایشون رو فقط توی تلویزیون و در حال اقامه نماز مغرب دیده بودم ازهیجان میرم و توی صف اول نماز می ایستم. نماز خونده میشه و احتمال میدم که اگه قرار باشه از کل نمازهایی که تا امروز خوندم یکی قبول بشـه اون همین نمازه. آخه کم کسی نیست حضرت آقا...  . همیشه دوست داشتم بدونم برخورد مردم با حضرات مراجع به چه نحوه! اینه که بعد از نماز دنبال ایشون راه میفتم. چند نفری از تو صف نمـاز دراومده و ایشـون رو همراهی می کنند. گـاهی هم کسی دست ایشون رو برای تبرک می بوسه. حـالا از شبستان نزدیک ضریح رسیدم . در چند قدمی ضریح آقا مشغول نمازهستند. از قرار یکی که احتمالا از مریدان ایشونه قبلا سجاده آقا رو در یک کنج نزدیک ضریح آماده کرده. یه سجاده سبز رنگ بسیار ساده و قدیمی. بعد از نماز(احتمالا مستحبی) نوبت به تلاوت قرآن آقا می رسه. یه قرآن کوچک که باز هم همون مرد به ایشون میده. در تمام این لحظات من درچند قدمی آقا ایستادم و نگاه می کنم. توی این دقایق فقط یکی دونفر برای تبرک خدمت آقا میرسند. حالا آقا بلند میشه ،  ازحرم بیرون میره ومن هم که همچنان به دنبال ایشون. تو این حین در فاصله دو سه متری آقــا حرکت می کنم. 
با خودم می گم اگه واقعا الان ملائک دارن آقا رو همراهی می کنن و بالهای خودشونو زیر پاهای ایشون تبرک ، یعنی من هم الان توی این جمع هستم؟! من هم دارم بر بال ملائک قدم می ذارم؟! در خروج از صحن یه طلبه جوان چند دقیقه ای همراه ایشون حرکت کرده ، سوالاتی می پرسه و بعد دور می شه. در این دقایق هیچ کس آقا رو به جا نمیاره ، همونطور که کسی من رو  نشناخت. چه شباهتی! تو خیابون دیگه آقا تنهای تنهاست. نمی دونم بـه چی فکر می کنند ولی سر به زیر انداخته و آرام آرام حرکت... من نزدیک تر میشم.دست میدم و سلامی عرض می کنم.جواب سلام من رو می دهند و من از ایشون درخواست دعا می کنم و ...  . کل این صحبتها در کمتر از ده ثانیه اتفاق می افته . اما ده ثانیه باشکوه ، ده ثانیه پر اضطراب ، ده ثانیه پر از شرم و ده ثانیه پر از...  . من می ایستم و ایشون باز هم آرام آرام حرکت... تنهای تنها. نمی دونم شاید هم در جوار ملائک قدم بر می داشت. از خودم می پرسم راستی چرا هیچ کس این مرد رو نشناخت؟ چرا اگه یه فوتبالیست ، یه خواننده ، یه بازیگر و یا هرکس دیگه ای  غیر از ایشون بود الان خیابون پر از جمعیت می شد؟ مگه چند نفر از این آدمها روی زمین وجود داره؟ فکرنمی کنم تعدادشون از انگشتان دو دست بیشتر باشه.پس اون شعائرالله که تو قرآن اومده و بزرگ شمردنش نشانه تقوای انسانهاست چیه؟ یعنی این افراد جزء شعائر الله نیستند؟ چرا مردم  صدها فوتبالیست و بازیگر و خواننده رو می شناسند و اینا...؟ راستی چرا کسی عکس اینا رو تو کیفش نمیذاره؟ چرا خیلی ها حتی اسم این افراد رو هم نشنیدن؟
تنها جوابی که می گیرم چشمانی پر از اشکه...